Tamme koolmees.
Elk jaar na de winterperiode is het maar weer afwachten of de tamgemaakte koolmezen de winter hebben overleefd.
En zo ja, weten ze dan nog wel hoe leuk het was om op mijn hand een pitje te pikken? En durven ze nog wel?
Gelukkig was er één die zich dat nog herinnerde, en mij opzocht toen ik heerlijk in de tuin zat - als altijd met zonnepitten op zak.
Hij was weliswaar nog wat schuchter, maar vermande zich en spoedig was het een af- en aanvliegen.
Mijn fototoestel lag binnen handbereik zodat ik met één hand het toestel kon bedienen.
De eerste foto's waren nogal onscherp (automatische scherpstelling, jaja...), dus die heb ik maar op een hoop gegooid.